در سال 10 قبل از میلاد، معمار رومی باستان ویترویوس یک دستگاه بالابر را در کتابچه راهنمای معماری خود توصیف کرد.این دستگاه دارای دکل است، بالای دکل مجهز به قرقره است، موقعیت دکل توسط طناب کششی ثابت می شود و کابل عبوری از قرقره برای بلند کردن اجسام سنگین توسط وینچ کشیده می شود.
در قرن پانزدهم ایتالیا جرثقیل بازویی را برای حل این مشکل اختراع کرد.جرثقیل دارای یک کنسول شیبدار با یک قرقره در بالای بازو است که قابل بلند شدن و چرخش است.
در اواسط و اواخر قرن 18، پس از بهبود وات و اختراع موتور بخار، او شرایط قدرت را برای ماشین‌های بالابر فراهم کرد.در سال 1805، مهندس گلن، لنی، اولین دسته جرثقیل های بخار را برای اسکله لندن ساخت.در سال 1846، آرمسترانگ انگلستان جرثقیل بخار در حوض نیوکاسل را به جرثقیل هیدرولیک تبدیل کرد.
در اوایل قرن بیستم، جرثقیل های برجی در اروپا استفاده می شد.
جرثقیل عمدتاً شامل مکانیسم بلند کردن، مکانیسم عملیاتی، مکانیزم لوفینگ، مکانیزم چرخشی و ساختار فلزی است.مکانیزم بالابر مکانیزم اصلی کار جرثقیل است که بیشتر از سیستم تعلیق و وینچ و همچنین بلند کردن اجسام سنگین از طریق سیستم هیدرولیک تشکیل شده است.
مکانیزم عملیاتی برای جابجایی اجسام سنگین به صورت طولی و افقی یا تنظیم موقعیت کاری جرثقیل استفاده می شود.به طور کلی از موتور، کاهنده، ترمز و چرخ تشکیل شده است.مکانیسم لوفینگ فقط بر روی جرثقیل بازویی مجهز شده است.دامنه با بالا آمدن بازوی کاهش می یابد و با پایین آمدن آن افزایش می یابد.به لوفینگ متعادل و لوفینگ نامتعادل تقسیم می شود.مکانیزم چرخشی برای چرخاندن بوم استفاده می شود و از یک دستگاه محرک و یک یاتاقان چرخان تشکیل شده است.ساختار فلزی چارچوب جرثقیل است.قطعات اصلی یاتاقان مانند پل، بوم و دروازه می تواند ساختار جعبه، سازه خرپایی یا ساختار شبکه باشد و برخی می توانند از فولاد مقطعی به عنوان تیر نگهدارنده استفاده کنند.
زمان ارسال: اکتبر-30-2021